Vienes de las arenas y sus llamas,
del fondo de la tierra del desierto,
de aquello que está vivo, también yerto,
bajo el sol ululante de las mañanas.
Vienes del río seco, de sus flamas,
de aquello que te olvidas, pero es cierto,
verano, agua marrón, barcas del puerto,
arribas de la historia y sus escamas.
Posees el olor del tamarindo,
la gracia femenina, hierba tan buena,
cicatrizas el dolor, quitas la pena,
tomas mis manos y entonces me rindo.
Eres la flor del páramo, la luna,
te pareces a ti misma, a ninguna.
Ταμάρινδος
Έρχεσαι από τις ερήμους κι απ’ τις φλόγες τους,
από τα βάθη της έρημης γης,
από εκείνο που ζωντανό είναι αλλά και νεκρό
κάτω από το διάφανο πρωινιάτικο ήλιο.
Έρχεσαι από το ξερό ποτάμι, από τις ζέστες του,
από εκείνο που λησμονείς ,αλλά που είναι βέβαιο,
καλοκαίρι, καστανό νερό, βάρκες στο ποτάμι
υψώματα της ιστορίας και των φολίδων της.
Κατέχεις το άρωμα του ταμάρινδου,
τη γυναικεία χάρη, μέντα τόσο καλή,
επουλώνεις τον πόνο, αφαιρείς τη λύπη
πιάνεις τα χέρια μου και τότε παραδίνομαι
Είσαι το άνθος της άγονης γής
στον εαυτό σου μοιάζεις μα και σε καμιά.
Versión en griego de Stelios Karayanis
Tamarindo, poema de Marco Martos, traducido al griego por Stelios Karayanis
No hay comentarios:
Publicar un comentario
De mis manos brotarán
amapolas rojas como la sangre.
Así, quizás mi poesía sea eterna.
MI POESÍA SOY YO
FANNY JEM WONG M
LIMA - PERÚ